2 lata blogowania

  Zamiłowanie do pięknych słów? Z kąt przyszło? Niewiadomo. I mimo rzadkich, ale jednakże występujących problemów z ortografią, nie znika. Nie chce zniknąć. Mimo, że raz czy dwa podejmowałam już takie próby, muszę się przyznać, ze spuszczoną ze wstydu głową. Ale nie, to nic nie dało. To dalej we mnie jest, siedzi, tylko nie wiem jeszcze jak głęboko. Ale bywają takie chwile jak dzisiejszy dzień, kiedy nagle wyłania się to z pod powierzchni, jakby obudzony z zimowego snu niedźwiedź. Nie wiem jak, nie wiem gdzie, nie wiem dlaczego. Ale to z pewnością we mnie jest, taka mała cząstka mnie. I chyba się cieszę 

  Takim artystycznym wpisem chciałabym podziękować za te 2 lata. Tak, 2 września minęły 2 lata, od kąt wylewam tu swoje mysli, żale, obawy i pragnienia. Dużo tu moich marzeń, jeszcze więcj wspomnień. W pewnym sensie ten blog jest już częścią mnie, sama nie wiem jak to się stało. Nie zawsze mam ochotę podzielić się swoimi myślami, ale gdy najdzie mnie taka ochota- on zawsze tu jest. I czeka na mnie. Tylko na mnie. Wspaniałe jest wiedzieć, że w pewnym, nawet internetowym sensie ma się gdzie wrócić. Nie będę już się rozżalać, bo jeszcze wyjdzie, że jestem przywiązana do czegoś co nie istnieje jak do człowieka. Niemniej w „tym czymś” jest bardzo dużo samej mnie, więc może to nie tak źle?

Pragnę podziękować wam, moim obserwatorom. Bywają lepsze i gorsze chwile, czasem jest mnie tu dużo, innym razem mniej. Ale jestem i wiem, że wy jesteście ze mną. Dopiero się uczę, ale wiem już coraz więcej i cały czas mam motywację, aby uczyć się dalej. Bo blogowanie to przecież także sztuka. Sztuka duszy, dobieranie słów, przekazywanie emocji, a tak naprawdę wyrażania siebie. Więc chciałabym wam powiedzieć jedno wielkie DZIĘKUJĘ. Sobie też podziękuję. Ale w ciszy, samotności, nad reportażem z polskiego.